Ik zit lekker weg te typen achter mijn computer als ik stuit op de woorden: integer zijn. Integriteit. Wat betekent dit? Integer zijn? Naar mijn mening heeft het te maken met het zo puur mogelijk proberen te leven. Misschien wel zoals de tien geboden ons dat vertellen: Gij zult niet stelen, niet bedriegen, niet moorden…

Maar neem nou ‘niet bedriegen’. Dat is eigenlijk al een hele lastige, want wie gebruikt er niet de leugentjes om bestwil…en wiens beste wil is dat dan? Die van jou of van de ander? En hoe schat je dat voor de ander in dan? Een heleboel vragen die – hop – zomaar omhoog komen bij het woord ‘integer’.

Als je puur bent, probeert zo eerzaam mogelijk te leven, leeft waarbij je rekening met anderen houdt, maar niet ten koste van jezelf of ten koste van anderen, dan ben je denk ik integer. Als je afspraken nakomt. Naar anderen, maar misschien nog meer naar jezelf. Als jij afspreekt dat jij bepaalde normen en waarden hebt, waar jij naar leeft, en deze normen en waarden houden ten minste in dat je de ander geen pijn doet, niet bewust benadeeld, dat je altijd oprecht en authentiek bent, dan ben je volgens mij goed bezig.

Maar men-oh-men, wie houdt zich aan de afspraken die je met jezelf maakt? ‘Vandaag ga ik niet meer snoepen!’ en jahoor, die zak met drop wordt toch naar binnen gestouwd. ‘Vandaag zal ik breken met mijn minnares, maar oh op dat sms-je reageer ik toch nog maar even’. ‘Vandaag ga ik echt acht uur werken’, maar neehoor, even kletsen met die collega over de thuissituatie is toch ook erg belangrijk. Waar begint het integer zijn en waar houdt het op? Waar zijn de grenzen? En als je die ietsiepietsie overschrijdt, ben je dan niet meer integer? En niet meer integer voor de rest van je leven? Moet je altijd maar puur en authentiek zijn? Ik weet het niet. Ik denk dat dat niet vol te houden is? Of wel…

Hoe integer ben jij? En hoe integer verwacht jij dat de ander moet zijn? Hou jij je aan je eigen afspraken?

Food for thought…